Robinson Crusoe (translation)

I was born in York, England in 1632. My father was German and my mother was English. I had two older brothers and a younger sister. The oldest brother joined the army and he was killed in battle. The middle one disappeared and we never heard what happened to him. I was well-educated and my father wanted me to study law, but I wanted to go to sea. Nothing would make me stay at home and become a lawyer.

I was 18 years old when my father called me to his room. He was old and he suffered from an illness which kept him in bed. My father asked me why I wanted to go to sea when I could stay at home, study and prosper in my own country. He told me that travelling by sea was dangerous. He warned me that I would lose safety and comfort of my home if I went to sea. My father also told me that if I went abroad, I could die like my oldest brother. When he was saying this, he started to cry and he couldn’t continue.

My father’s advice and warningsmade me think and I started to forget my desire to travel by sea. But my decision to stay home didn’t lastlong.

One week passed and I decided to talk to my mother and tell her I wanted to travel. I told her how curious I was. I told her how I wanted to see the world.

Then I asked her to speak to my father. I asked her to tell him to let me go on one sea journey. I promised that if I didn’t like it, I would go back home and start working very hard. My mother didn’t agree. She also didn’t want me to go abroad.

I stayed home one more year. The whole time I was thinking whetherto follow my parents’ wish or my own desire.

One day in September I was in the town of Hull. A friend of mine was going with his father’s ship to London and he invited me to go with him for free.

I wasn’t prepared and my parents didn’t know, but I boarded that ship on that September day.

The moment the ship left the river and went into the sea my troubles started. There was strong wind and the sea was rough. A storm was approaching. I was very scared and I felt seasick. I began to regret my decision to leave home. I thought every wave was going to sink the ship. I promised myself I would go home and apologize to my parents as soon as I stepped on dry land again.

The storm was over by the morning. I was still seasick during the day and I was thinking about the terrible storm. However, the evening was beautiful and the sea was very peaceful.

One of the sailors came to me and we started talking. He made some funny jokes. He asked me what I thought about the light wind. I told him I was very scared of the storm. The sailor offered me a drink. I gotdrunk and that night I slept very well.

The next day, I forgot how scared I was. I also forgot my decision to go back home. Instead I was dreaming more about travelling by sea.

The next few days the wind was blowing against us and we couldn’t move much. Three days later the wind increased and we could go faster.

 Ես ծնվել եմ Յորքում (Անգլիա), 1632 թվականին։ Հայրս գերմանացի էր, մայրս՝ անգլուհի։ Ես ունեի երկու ավագ եղբայր և կրտսեր քույր։ Մեծ եղբայրս միացավ բանակին և սպանվեց մարտի ժամանակ։ Միջնեկը անհետացավ և մենք երբեք չիմացանք, թե ինչ է պատահել նրան։ Ես լավ էի սովորում, և հայրս ցանակնում էր, որ իրավաբանի կրթություն ստանամ, բայց ես ուզում էի ծով գնալ։ Ոչինչ ինձ չէր պահում, որ ես մնամ տանը և դառնամ իրավաբան։

Տասնութ տարեկան էի, երբ հայրս ինձ իր սենյակ կանչեց։ Նա ծեր էր և տառապում էր հիվանդությամբ, որը գամել էր նրան անկողնում։ Հայրս հարցերեց ինձ, թե ինչու եմ ցանկանում գնալ ծով, եթե կարող եմ մնալ տանը, սովորել և հաջողության հասնել սեփական երկրում։ Նա ասաց, որ ծովային ճանապարհորդությունը վտանգավոր է։ Նա զգուշացրեց ինձ, որ ես կկորցնեմ ապահովությունն ու հարմարավետությունը տանից հեռու կլինեմ, եթե գնամ ծով։ Հայրս ասաց, որ եթե գնամ արտերկիր, ապա կարող եմ մահանալ, ինչպես մեծ եղբայրս։ Երբ նա ասաց այս խոսքերը, սկսեց լաց լինել և չկարողացավ շարունակել։

Հորս խորհուրդները և զգուշացումները ինձ մտածելու տեղիք տվեցին և ես սկսեցի մոռանալ իմ՝ ծով գնալու ցանկության մասին։ Բայց իմ՝ տանը մնալու որոշումը երկար չտևեց։

Անցավ մեկ շաբաթ, և ես որոշեցի խոսել մորս հետ ու հայտնել, որ ցանկանում եմ ճամփորդել։ Ես ասացի նրան, թե որքան եմ հետաքրքրված, թե որքան եմ ուզում տեսնել աշխարհը։

Հետո խնդրեցի, որ խոսի հորս հետ։ Ես խնդրեցի նրան, որ խոսի և համոզի, որ նա թույլ տա, որ ես գոնե մեկ անգամ ճամփորդեմ դեպի ծով։ Ես խոստացա, որ եթե չհավանեմ այդ ամենը, ապա կվերադռանամ տուն և կսկսեմ ջանասիրաբար աշխատել։ Մայրս չհամաձայնեց։ Նա նույնպես չէր ցանկանում, որ ես արտասահման գնամ։

Եվս մեկ տարի ես մնացի տանը։ Այդ ամբողջ ընթացքում ես մտածում էի՝ արդյո՞ք հետևել ծնողներիս ցանկությանը, թե՞ սեփական երազանքին։

Մի օր սեպտեմբերին ես Հուլ քաղաքում էի։ Ընկերներիցս մեկը հոր նավով գնում էր Լոնդոն և ինձ առաջարկեց գնալ իր հետ, անվճար։

Ես պատրաստ չէի, և ծնողներս տեղյակ չէին, սակայն հենց սեպտեմբերին՝ նույն օրը, նստեցի այդ նավը։

Այն րոպեին, երբ նավը լքեց գետը և մտավ ծով, սկսվեցին իմ դժվարությունները։ Ուժեղ քամի էր, և ծովը փոթորկոտ էր։ Փոթորիկը մոտենում էր։ Ես շատ վախեցած էի և տառապում էի ծովախտով։ Ես սկսեցի ափսոսալ իմ՝ տունը լքելու որոշման համար։ Ինձ թվում էր, թե ալիքները պատրաստվում են խորտակել նավը։ Ես ինձ խոստացա, որ կգնամ տուն և ներողություն կխնդրեմ ծնողներիցս այնքան շուտ, որքան նորից չոր գետնին կկգանգնեմ։

Փոթորիկն ավարտվեց առավոտյան։ Ես դեռ ծովախտով էի տառապում և այդպես ամբողջ օրվա ընթացքում մտածում էի՝ սարսափելի փոթորկի մասին։ Այնուամենայնիվ երեկոն գեղեցիկ էր, իսկ ծովը՝ շատ խաղաղ։

Նավաստիներից մեկը մոտեցավ ինձ, և մենք սկսեցին զրուցել։ Նա մի քանի զվարճալի անեկդոտ պատմեց։ Նա հարցրեց ինձ, թե ինչ եմ մտածում թեթև քամու մասին։ Ես ասացի, որ շատ վախեցած էի փոթորիկից։ Նավաստին առաջարկեց ինձ խմել։ Ես վերցրի խմիչքն ու այդ գիշեր շատ լավ քնեցի։

Հաջորդ օրը ես մոռացա, թե որքան վախեցած էի։ Ինչպես նաև մոռացա՝ իմ տուն վերադառնալու որոշման մասին։ Փոխարենը ես ավելի շատ էի երազում ծովային ճամփորդության մասին։

Մյուս մի քանի օրերի ընթացքում քամին փչում էր մեզ հակառակ, և մենք շատ չկարողացանք շարժվել։ Երեք օր անց քամին ավելացավ, և մենք կարողացանք արագ շարժվել։